تو را سریست که با ما فرو نمی آید

مرا دلی که صبوری از او نمی آید

کدام دیده به روی تو باز شد همه عمر

که آب دیده به رویش فرو نمی آید

جز این قدر نتوان گفت بر جمال تو عیب

که مهربانی از آن طبع و خو نمی آید

چه جور کز خم چوگان زلف مشکینت

بر اوفتاده مسکین چو گو نمی آید

اگر هزار گزند آید از تو بر دل ریش

بد از منست که گویم نکو نمی آید

گر از حدیث تو کوته کنم زبان امید

که هیچ حاصل از این گفت و گو نمی آید

گمان برند که در عودسوز سینه من

بمرد آتش معنی که بو نمی آید

چه عاشقست که فریاد دردناکش نیست

چه مجلسست کز او های و هو نمی آید

به شیر بود مگر شور عشق سعدی را

که پیر گشت و تغیر در او نمی آید